خلقت با خلق نور تو و محمدصلی الله علیه و آله آغاز شد.
خدا هم تَبارَکَ اللهُ اَحْسَنُ الْخالِقینَ گفت.
عالم از همان روز فهمید که به محبت نیازمند است، و بی تو هیچ است!
این تو بودی که معجون ولایتت را در رگهای خالی جهان جاری ساختی
و همه را زنده کردی!
کعبه نیازمند وجود مبارکت بود تا قلب خود را بیابد،
چنانکه جسم محتاج روح است.
چگونه میتوان آن روز دل انگیز را فراموش کرد
که کعبه میزبان قدمهای سبز تو بود؟!
تو رمز ابدی و سِرّ مکتوم خلقت بودی که بشریت را به حیرت واداشتی!
چرا که فضایل و زیباییها را یکجا در وجود خویش جمع کرده بودی!
فضایل هم در توصیف فضایلت از پای می افتد.
تو و این همه فضایل؛ و من و این همه تهیدستی!
من افتخار میکنم که مرا به درگاهت پذیرفته ای.
تا عمر دارم خاک پایت خواهم بود یا علی(ع).
زندگی تو شجاعت بود و سکوت و صبر.
شجاعت برای سکوت و صبر بر سکوت و سکوت برای خدا!
شیعه ی تو تا ابد افتخار میکند که عدالت از تو نشان گرفته است.
تو حکومت را در یک شب به همه آموختی.
سفره ی احسانت بی پناهان را در خانه ات کشید.
لقمه ات را از خود دریغ می داشتی و به تنگدستان می دادی!
چه زیبا بود دستان خسته ای که بر سر یتیمان می کشیدی.
روزگار تو نجات از جهل بود.
پنج سال برای مردمی سخن گفتی که بیست و پنج سال هیچ نشنیده بودند.
زیبا کلام پیامبرشان را هم به فراموشی سپرده بودند.
ظلمت و نادانی چنان قلبهایشان را می فشرد
که روزنه ی امیدی برای نور علم نمانده بود.
عجب تابیدی ای خورشید علم، که نهج البلاغه یادگار نفسِ گرم تو،
دلهای جهانیان را به خود مشغول داشته است.
همه از عدالت تو می گویند.
تو عدالت را زیر بال خویش می گرفتی!
تکرار نامت صدای عدل می دهد.
ای حاکم شهر عدالت،
بگذار بگویم که محبتت را همیشه در دل دارم.
